Banaue & Batad

Tarasy ryżowe. Te w Banaue mają ponad 2000 lat i znajdują się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Te w sąsiednim Batad są młodsze, bo mają „jedynie” 1000 lat, ale to właśnie one zrobiły na nas największe wrażenie. Żeby się tam dostać z Banaue trzeba najpierw pokonać 12km tricyklem najbardziej hardcorową drogą jaką było nam dotąd dane jechać. Przejechanie tych 12km zajęło prawie godzinę. Potem 2km pieszo drogą pod górkę, a następnie kolejne 2km w dół doliny wąską ścieżką. Kolejne 40 minut marszu, żeby wejść na szczyt tarasów, skąd najlepiej widać jak niesamowite to miejsce. W wiosce mieszka 1500 osób.Wszyscy żyją z ryżu. Cały proces – od sadzenia, poprzez zbieranie, suszenie i łuskanie ryżu – odbywa się wyłącznie przy użyciu rąk i prostych narzędzi. Żadnych maszyn – we wiosce nie ma prądu.

Następna relacja będzie z Tajlandii

Sagada

Sagada, niewielka wioska wysoko w filipińskich górach. Z jakiegoś powodu właśnie ona, a nie inna wiocha w okolicy zdobyła ogromną popularność wśród turystów.

To co od razu się zauważa, to niesamowita cisza przerywana tylko pianiem kogutów i szczekaniem psów. Ruch samochodowy praktycznie nie istnieje, i ogranicza się do kilku autobusów i jeepneys dziennie. Kolejna rzecz to temperatura – położenie ponad 2000m powyżej poziomu morza sprawia, że można na chwilę odpocząć od upałów. Ranki i noce są dosyć chłodne. Super odmiana.

W Sagadzie zatrzymujemy się na trzy noce. Delektujemy się ciszą, spokojem i czystym powietrzem. Łazimy po okolicy, podziwiamy widoki i obserwujemy żyjących tu ludzi. Jedyny mankament tego miejsca, to to, że nie bardzo jest gdzie tu zjeść. Dokarmiamy się zupkami chińskimi :)

Jajko niespodzianka

Z Puerto Galera jedziemy do Sagada, daleko na północ, w filipińskie góry.  Najpierw półtorej godziny łodzią, potem dwie i pół godziny autobusem do Manili, tam przesiadka na kolejny autobus na północ. Od mniej więcej ośmiu godzin jesteśmy w podroży. Ostatni posiłek zjedzony jakieś dziewięć godzin temu. Jesteśmy bardzo głodni. Całe szczęście autobus zatrzymuje się na kilkuminutowy postój. Jest szansa złapać coś do jedzenia. Na jednym ze straganów w sprzedaży jajka na twardo. Cieszą się ogromnym zainteresowaniem. Jajko na twardo wydaje się być dobrym pomysłem. Bierzemy dwa.  Wszyscy jedzą ja na miejscu. Z zewnątrz jajka wyglądają jak zwykłe kurze, ale wszystkie skorupki porozrzucane wokół straganu są w środku ciemno brązowe. Hmm, dziwne, ale może to nie jajka kurze ale np. kacze? (nie mamy pojęcia jak wygląda jajko kacze). Pierwsze jajko obieramy w autobusie. Jest ciemno, wiec nie za bardzo widzimy, co robimy. Błonka, która jest na białku pod skorupką jakaś strasznie mocna, ciężko ją przebić. W środku strasznie cienka warstwa białka i przeogromne żółtko, z jakimś dziwnym ciemnym elementem. Ciężko zobaczyć co to, bo ciemno. Mnie coś nie pasuje, więc z jajka rezygnuję, ale Przemek zjada całe. Białko jakoś dziwnie bardzo twarde. Hmmm. Drugie jajko zostawiamy na później. Zabieramy się za nie następnego dnia, w hotelu, przy świetle dziennym. Obieramy, i znów trzeba się przedrzeć przez niespotykanie grubą błonkę, znów twarde cienkie białko i mega żółtko. A w żółtko…, hmmm, niespodzianka – płód kurczaka. Mniej więcej 4 cm długości, jeszcze daleko mu do pełnej dojrzałości, ale ma głowę, skrzydła, łapy, wszystko na swoim miejscu. Mnie automatycznie robi się niedobrze. Przemek mówi, że wczorajsze jajko na pewno nie miało tak wielkiego kurczaka jak ten, ale to coś ciemne w żółtku to na pewno była jaka tam forma kurczaka.

Dokumentacji fotograficznej brak. Nie dałam rady.

Fuj.

Co kraj to obyczaj.

White Beach, Puerto Galera

Po niesamowitym doświadczeniu jakim było pływanie z rekinami wielorybimi, ruszyliśmy na północ, w kierunku Manili. Ale nie mieliśmy zamiaru się w Manili zatrzymywać. Po spędzeniu 10 godzin w autokarze z Lagazpi niedaleko Donsol, dotarliśmy do Manili około 5.30 rano, i od razu wsiedliśmy w autobus jadący do miasta Batangas. Kolejne dwie godziny drogi, przesiadka na dużą bankę i po następnej godzinie byliśmy w Puerto Galera na wyspie Mindoro. Samo Puerto Galera to typowa filipińska mieścina, a większość turystów przyjeżdża tu do leżącej 6km za wschód turystycznej mekki Sabang. Przez moment rozważaliśmy czy jechać właśnie do Sabang, czy 14km w przeciwnym kierunku, na White Beach, ulubionej weekendowej bazy wypadowej manilijskiej klasy średniej. Zdecydowaliśmy się na White Beach. I okazało się, że wybór był to bardzo dobry. Plaża szeroka i długa, woda czysta, ceny pod filipińczyków, a nie pod turystów. Ludzi całkiem sporo (akurat był walentynkowy weekend), ale gdyby z plaży przegonić wszystkich tych, którzy próbowali coś sprzedać, czy wynająć swoją łódkę, to okazałoby się, że jest całkiem ok.

W sobotę było już bardzo dużo ludzi, ciężko było znaleźć miejsce w restauracji, ale przynajmniej zobaczyliśmy jak się bawią Filipińczycy. Gwoździem programu był występ w jednej z restauracji dziewczynek z siusiakami, jak to mówi na nich Przemek. Show był przedni, do tego kupa śmiechu, bo chłopaki (dziewczyny?) robili sobie jaja sami z siebie. Zdjęcia w poprzednim wpisie.

Przy okazji pobytu na White Beach zafundowaliśmy sobie też trochę luksusu, w formie codziennego masażu na plaży. Bardzo bardzo fajna sprawa :) Wynajęliśmy też motorek, żeby pojeździć trochę po okolicy. Podjechaliśmy między innymi do Sabang, zobaczyć, czy coś straciliśmy wybierając White Beach. No i okazało się, że nasza decyzja to był strzał w dziesiątkę. W Sabang plaża właściwie nie istnieje, no bo nie można tak nazwać pasma brudnego piasku o szerokości 50 cm. Ceny z kosmosu (np. ten sam masaż, który na White Beach kosztował 200 pesos w Sabang kosztuje aż 500!), a poza siedzeniem w barze i piciem koszmarnie drogiego piwa nie ma w zasadzie co robić. No chyba, że ktoś nurkuje, ale nurkować można też będąc na White Beach, a tam przynajmniej jest ładna plaża. Przejechaliśmy się też do wodospadu. Wodospad taki sobie, ale po drodze zobaczyliśmy trochę prawdziwego filipińskiego życia. Po trzech dniach błogiego lenistwa ruszyliśmy dalej, tym razem do północnej części kraju.

Przed nami był ostatni, piąty tydzień pobytu na Filipinach, a także całkowita zmiana scenerii. Ale o tym w kolejnym odcinku :)

Chłopiec czy dziewczynka?

White Beach, Puerto Galera. Ulubione miejsce na wypady weekendowe manilijskiej klasy średniej.